Snuffie is verdwaald
�Lola, Pien, Snuffie, Bartje en Stampie, eten!� riep mama konijn. Maar Snuffie had helemaal geen zin. Hij was net lekker aan het spelen in het bos met zijn broertjes en zussen. Ze waren al de hele middag bezig met holgravertje. Ze deden een spelletje wie het grootste hol kon graven.
Eigenlijk had Snuffie van al dat spelen wel een beetje honger gekregen. Hij zei tegen zijn broertjes en zussen: �Wie het eerst thuis is heeft gewonnen!� En Snuffie huppelde zo hard hij kon naar huis. Samen met Bartje kwam hij als eerste thuis aan.
Mama konijn was al bezig om de worteltjes op te scheppen. Dat lustte Snuffie graag. Hij was gek op worteltjes, dus zonder zijn pootjes te wassen ging hij meteen aan tafel zitten en pakte zijn lepel. �Ho, ho�, riep mama konijn �even wachten. Eerst moet je je pootjes wassen, want je hebt de hele middag in de grond zitten graven. En dan moet je nog een spuitje�. Ja, sinds dokter Uil had gezegd dat Snuffie diabetes had moest hij elke dag twee keer zo�n vervelend spuitje. �Ik wil helemaal geen spuitje!� riep Snuffie. �Als ik nu mijn pootjes was hoef ik dan voor ��n keer geen spuitje?� vroeg Snuffie heel zielig. Maar daar trapten mama en papa konijn niet in en of Snuffie het leuk vond of niet, hij kreeg zijn spuitje. Stampie en Lola kwamen meekijken. �Het lijkt net een lange regenworm� zei Lola. En Snuffie moest zo lachen dat de spuit zo voorbij was.
|
Na het eten mocht Snuffie nog een uurtje in het bos spelen. �Maar dan snel thuis komen hoor!� riep zijn moeder �Want het wordt vroeg donker!� En Snuffie rende weg. Zijn broertjes en zussen hadden helemaal geen zin meer om buiten te spelen, dus ging Snuffie alleen op onderzoek uit. Snuffie was zo vrolijk aan het huppelen dat hij al gauw een heel eind van zijn holletje vandaan was. Opeens kwam hij een klein eekhoorntje tegen. �Hoi Pluimstaartje!� riep Snuffie blij, want zo heette het kleine eekhoorntje. �Zullen we samen tikkertje spelen?� vroeg Pluimstaartje en even later renden ze door het bos.
|
 |
Ze waren zo druk aan het spelen dat ze helemaal vergaten hoe laat het was.Toen het al bijna donker was werd Snuffie heel moe en zei �Pluimstaartje, ik wil naar mijn hol toe want ik voel me niet zo lekker, mijn pootjes wiebelen zo en ik heb honger�. Maar �waar was zijn holletje ook alweer? Ze waren zo ver weg gerend dat ze helemaal niet meer wisten waar ze waren. En Snuffie werd steeds moeier en moeier. Hij werd zelfs zo moe dat zijn linkeroortje helemaal naar beneden ging hangen. Snuffie ging op een tak zitten en zei �Ik ga niet meer verder zoeken. Ik ben een beetje bang Pluimstaartje. Ik voel me zo gek�. Pluimstaartje wist niet wat hij moest doen. Snuffie zat daar maar stilletjes op die tak met gekke wiebelpootjes... Toen zag hij in een boom een dikke kraai zitten. Hij rende de boom in, want dat kunnen eekhoorntjes heel erg goed en ging bij de kraai op de tak zitten. �Meneer Kraai, meneer Kraai!� zei Pluimstaartje, helemaal moe van het harde rennen. �Weet je waar het holletje van Snuffie is, want hij is een beetje ziek en wij zijn verdwaald�. Meneer Kraai kraaide eens hard en zei �Ik geloof wel dat ik weet waar dat kleine konijntje woont. Wacht maar bij Snuffie, dan ben ik zo terug� en weg vloog de kraai.
Al snel wist hij waar hij zijn moest, want een heel eind verderop hoorde hij allemaal konijnenstemmetjes roepen �Snuffie�. Snufje�..Snuf!!� Mama en papa konijn en alle broertjes en zussen waren overal aan het zoeken naar Snuffie. Snel ging de kraai naar beneden en riep: �Ren maar achter mij aan, want ik weet waar Snuffie is. Hij is een beetje ziek�. Mama konijn liep snel haar holletje in, pakte wat druivensuiker en een paar koekjes en huppelde achter de kraai aan. Ze wist wel waarom Snuffie ziek was, hij had natuurlijk heel hard gehuppeld en was vergeten dat hij een tussendoortje moest eten. Nu zat hij laag en moest Snuffie suiker eten.
Even later kwam mama konijn bij Snuffie en Pluimstaartje aan. Pluimstaartje was naast Snuffie gaan zitten en had zijn pootje helemaal om Snuffie heen geslagen. Ze waren zo blij dat ze mama konijn zagen aankomen! Snuffie kreeg snel druivensuiker en twee van die lekkere koekjes en omdat Pluimstaartje zo lief voor Snuffie was geweest kreeg hij er ook een. Toen mocht Snuffie op de rug van mama konijn zitten en kon hij terug naar zijn hol waar hij snel in zijn bedje werd gestopt.
Even later kwam mama bij Snuffie�s bed en ze gaf hem een heel
grappig tasje. �Die kan je op je rug doen als je ver weg gaat spelen� zei mama.
�Daar kunnen we koekjes in stoppen voor als je je niet lekker voelt�. Dat vond
Snuffie een goed idee. Nou, dit avontuur zou Snuffie niet snel meer vergeten